Meneer en mevrouw Wieser lopen aan de sunny side of the street Het leven heeft meneer en mevrouw Wieser veel gebracht, maar het heeft ze ook diabetes gegeven. De gevolgen daarvan zouden best beperkend kunnen zijn voor hun dagelijks leven, maar ze voelen zich zo vrij als een vogeltje. Wat is hun geheim en hoe is het om te leven met een prothese en op orthopedische schoenen?
‘Wij blijven lachen, klagen kan altijd nog.’ Meneer en mevrouw Wieser zijn al bijna 50 jaar onafscheidelijk en ook tijdens ons gesprek wordt het duidelijk hoezeer zij op elkaar ingespeeld zijn. Ze kennen elkaar door en door en zijn aan elkaar gewaagd. Maar wat vooral opvalt is hoe liefdevol ze over elkaar praten. ‘Meneer Wieser, u moet al een aantal jaar uw linkerbeen missen, uw andere voet heeft een orthopedische schoen nodig en recent heeft u de diagnose darmkanker gekregen. Niet misselijk, maar het lijkt wel of u het erger voor uw vrouw vindt dan voor uzelf.’ ‘Dat klopt’, antwoordt meneer Wieser. ‘Zij moet voor me zorgen, terwijl ze zelf ook genoeg ellende heeft.’ Met een knipoog: ‘Zij heeft het zwaarder dan ik.’ ‘Nee hoor’, haakt mevrouw Wieser lachend aan. ‘Nee hoor, jij hebt het echt veel zwaarder!’ ‘Weet je wat het is’, gaat meneer Wieser verder, ‘je moet altijd blijven lachen, dat is het beste medicijn. Wist je dat? Het helpt echt tegen alles. Ook tegen rotdagen. Probeer maar eens.’ ‘En we dragen het samen, hé, zowel lief als leed’, vult mevrouw Wieser aan.
Eerst nog met mijn kleinkinderen brunchen In 1974 trouwt het stel nadat ze elkaar een halfjaar daarvoor op een dansavond van de jeugd sociëteit hadden ontmoet. ‘Het was liefde op het eerste gezicht en vanaf dat moment hebben we eigenlijk altijd alles samengedaan. Eerst met elkaar en later met onze twee jongens erbij’, vertelt mevrouw Wieser. Meneer Wieser was zelfstandig schilder, tot hij op de steiger een wondje aan zijn voet ontdekte. ‘Dan ga je in een teiltje met sodawater zitten. Klaar. Maar het ging niet over. Een paar dagen later kon ik er niet meer op staan en de dokter stuurde me gelijk naar het ziekenhuis. Daar werd eerst mijn teen eraf gehaald en niet veel later mijn halve voet. Ik heb nog vijf jaar op de steiger gestaan met een sublement in mijn schoen. Mijn vrouw moest me elke avond verzorgen en ik voelde me heel erg afhankelijk en beperkt.’ ‘Ik zei toen wel eens, haal die hele voet eraf, maar daar moest hij niets van weten!’, vertelt mevrouw Wieser. Maar na wat gesprekken met zijn arts was dat uiteindelijk wel het beste scenario. Aan het einde van het jaar in 2019 zou de operatie gepland worden. ‘Maar niet voor Kerst, want ik wilde met mijn kinderen en kleinkinderen brunchen.’, lacht meneer Wieser. Na de Kerst onderging hij de operatie. En al was de revalidatie zwaar, hij had dit naar eigen vijf jaar eerder moeten doen. ‘Ik heb mijn leven terug, ik sport vijf keer per week en kan veel vrijer lopen en bewegen. Nou ja, niet gelijk hoor. De revalidatie was niet mals. Maar er kwam een soort oergevoel bij me naar boven. Ik wilde kosten wat het kost lopend het revalidatiecentrum uit. En toen kwam corona en ging alles dicht. Daardoor kon ik twee weken eerder naar huis. Wat een geluk bij een ongeluk!’
Naar de sportschool In revalidatiecentrum Basalt kreeg meneer Wieser orthopedische sloffen aangemeten. ’Toen sprak Livit me het meeste aan. Ik voel me daar welkom, er heerst een gezellige sfeer en ze zijn heel professioneel. Inmiddels heeft meneer Wieser een goed zittende onderbeenprothese en aan zijn andere voet draagt hij een Orthopedische schoen. Beide hulpmiddelen geven hem veel bewegingsvrijheid en brengen hem vijf keer per week naar de sportschool om de hoek.
Messen in mijn voetzolen Mevrouw Wieser heeft ook al langere tijd last van haar voeten en wondjes die niet of moeilijk genezen. Daarnaast heeft ze neuropathie, maar gelukkig geen heftige pijn. Toen ze een klein jaar geleden in het ziekenhuis bij de wondverpleegkundige was, bleek ze 41 graden koorts te hebben. ‘Er was toen ook even sprake van dat ik een aantal tenen zou verliezen. Tja, ik was gewoon jaloers op mijn man. Ik wilde het ook meemaken’, grapt mevrouw Wieser. ‘Gelukkig is het niet zover gekomen. Wel loop ik sindsdien op orthopedische schoenen, maar ik had zoveel pijn, het leek wel of ze met messen in mijn voetzolen zaten te steken. Violette, mijn orthopedisch adviseur dacht dat het een charcot voet was. En dat bleek te kloppen, mijn voet is helemaal ingezakt en moet nu eerst een paar weken in het gips en daarna zal er opnieuw naar gekeken moeten worden. En ik heb al hele mooie orthopedische schoenen uitgekozen!’
Samen komen we er wel Ondanks al deze uitdagingen en beperkingen leven meneer en mevrouw Wieser een heel gevuld en gelukkig leven. Mevrouw Wieser: ‘We genieten van kleine dingen, klagen kan altijd nog. Daar hebben we nu nog even geen tijd voor.’ ‘En we kijken altijd vooruit, naar de toekomst. Het is voorjaar en het wordt weer mooi weer. Dus we gaan plantjes halen voor op ons balkon. Dat alles weer gaat groeien en bloeien, daar genieten we van’, vult meneer Wieser aan. Mevrouw Wieser maakt prachtige kunstwerken met diamond painting en past regelmatig op haar zes kleinkinderen. ‘Het is hier vaak een zoete inval en daar genieten we van.’ ‘Maar ik geniet ook van sporten. De sportschool hier aan de overkant is mijn tweede huiskamer. Maar er is maar één thuis en dat is hier met mijn vrouw. Samen komen we er wel, wat er ook gebeurd’, besluit meneer Wieser.
